Η Ελένη η ζωντοχήρα βρε τι έχει η κακομοίρα
ένα γέρο άντρα έχει κι η καημένη δεν αντέχει
κάθε μέρα αναστενάζει απ’ το στόμα φλόγες βγάζει
νέα είναι δεν ταιριάζει και μετά με αγκαλιάζει

Το ξεπόρτισε και λεει τι να κάνω κι όλο κλαιει
ο μπακάλης τη λυπάται κάθε βράδυ τη θυμάται
κι ο μανάβης σαν περνάει φεύγει τη παρηγοράει
έτσι το `φερε η μοίρα Λένη να `σαι ζωντοχήρα

Σαν τ’ ακούει το μπαρμπεράκι να και τρέχει με μεράκι
ελα δω βρε Ελενάκι να σου δείξω το φαρμάκι
το `μαθε το χασαπάκι τηνε εστέλνει ένα αρνάκι
κάνε το με το σπανάκι γιατί θα `ρθω το βραδάκι