Στη Σαλονίκη κάθομαι
σ’ ένα ξενοδοχείο
και σκέφτομαι τις μέρες τις παλιές
Περάσανε οι άτιμες σαν ένα λεωφορείο
που δεν συγκαταλέγεται στις αστικές γραμμές.

Με μια ζωή ανάμικτη
αλήτη αριστοκράτη
στο HOBBY πρωτοπαίξαμε μαζί.
Νύχτες πολλές κι ατέλειωτες
στου Νιόνιου το «παλάτι»
περνούσαμε με τζιν και μουσική.

Σε μια σκηνή που όμοια
δεν είχε ξαναγίνει
πολέμησε γι’ αυτή τη μουσική.
Μα ήταν φαίνεται «βαριά»
κι έπρεπε «ν’ αλαφρύνει»
κι έτσι ποτέ δε μπορέσε να κάνει ένα ΕΛ-ΠΙ.

Μα κάποτε του γράψανε
εγκώμιο καλλιτέχνη
σ’ ένα δισκάδικο, σε κάποιο μαγαζί.
Πως δέκα χρόνια τα ’φαγε
στο ροκ και στο κουρμπέτι
μα όλο κι όλο ήτανε μια κόλλα από χαρτί.
Άκουσα νέα δυσάρεστα
για σένα Δημητράκη
πως μόνος ολομόναχος πια τώρα την περνάς.
Δεν ξέρω αν κλαις ή αν χαίρεσαι
ή αν άλλαξες λιγάκι
κείνο που ξέρω σίγουρα είναι πως τραγουδάς.