Γυρίζει στην πόρτα το κλειδί,
κι εσύ κοιμάσαι, η ώρα μία και μισή.
Στην κουζίνα όλα είναι όπως πρώτα,
όπως θα σε βρούνε κι αύριο το πρωί.
Φωτογραφίες σού κρατήσανε κι απόψε συντροφιά,
γλυκόπικρη ανάμνηση: «Σ’ αγαπώ, μαμά».

Χρόνια τώρα ζεις δι’ αντιπροσώπου.
Γελάς ή κλαις με τα νέα τού μετώπου.
Κλεισμένη ερμητικά στους πέντε τοίχους,
να σε ξανακλειδώσω πάω σ’ αυτούς εδώ τους στίχους.
Κι αν κάνουμε πως έχουμε τύψεις κι ενοχές,
τις δικές σου θέλουμε να κρύψουμε πληγές.

Ο ύπνος όλα θα τα σβήσει.
Αύριο θα μοιάζεις πάλι ζωντανή.
Η μέρα πάλι θα κυλήσει
κι εσύ θα προλαβαίνεις να φωνάζεις «να» και «μη».

Τα άγχη σου τα ίδια εδώ και χρόνια.
Με τις μέρες σου ποτίζεις του κήπου την μπιγκόνια.
Δεν σε σέβεται, δεν σε φοβάται,
μα εσένα σου αρκεί πού και πού να σε θυμάται.
Να ’σπαζα το σταυρό που κουβαλάς επ’ ώμου!
Μου φαίνεται πως πρέπει να σπάσω τον εαυτό μου.

Πού και πού θυμάσαι τα χρόνια τα δικά σου.
Πόσο συχνά να κλαις μέσα στη μοναξιά σου;
Φίλοι και ταξίδια, όνειρα παιδικά σου,
πώς να ανακατεύονται μέσα στα όνειρά σου;
Στενόμυαλη από ανάγκη κι αιώνια μπερδεμένη,
μ’ αγάπη και με δάκρυ τεκμηριωμένη.

Ο ύπνος όλα θα τα σβήσει.
Αύριο θα μοιάζεις πάλι ζωντανή.
Στης φαμελιάς τ’ αλισβερίσι
δούλα και κυρά, πανούργα και χαζή.