Πλέον δεν θυμάμαι τίποτα από παλιά
τότε που ‘λεγες πως θα, θα ’μαι εδώ για σένα.
Τίποτα δεν έμεινε και εγώ πολύ απλά
σβήνω με αίμα τη φωτιά, που κυλάει για σένα.

Ότι και να γίνει, πάντα θα ’σαι εσύ
η φωτιά μου εκείνη, που με καίει πολύ.
Και πως να σε σβήσω, πως να ζήσω εγώ,
πως να σε αντικρύσω και όρθια να σταθώ.

Το ξέραμε και οι δυο πως θα πονέσει
αυτή η σχέση, στο ’χα πει.
Μπορεί στη τελική να είναι λάθος
για αυτό φύγε, πρώτα εσύ.

Πέρναγαν οι μήνες και σημάδια πουθενά
σαν να ζούσα ένιωθα, μέσα σε ένα ψέμα.
Πάντα ήθελες να εσύ να είσαι πιο καλά
μόνος να περνάς πιο καλά, τίποτα για μένα.

Ότι και να γίνει, πάντα θα ’σαι εσύ
η φωτιά μου εκείνη, που με καίει πολύ.
Και πως να σε σβήσω, πως να ζήσω εγώ,
πως να σε αντικρύσω και όρθια να σταθώ.

Το ξέραμε και οι δυο πως θα πονέσει
αυτή η σχέση, στο ’χα πει.
Μπορεί στη τελική να είναι λάθος
για αυτό φύγε, πρώτα εσύ.

Το ξέραμε και οι δυο, δεν ήτανε σωστό
μα είναι το λάθος, που έκανε το πάθος δυνατό.
Και αν μοιάζει αδύνατο, δεν ξέρω πια τι να σου πω
αν έχεις τρόπο, το χρόνο πίσω γύρνα το.

Το ξέραμε και οι δυο πως θα πονέσει
αυτή η σχέση, στο ’χα πει.
Μπορεί στη τελική να είναι λάθος
για αυτό φύγε, πρώτα εσύ.