Που ξημερώνεσαι στ' αλήθεια δεν το ξέρω
κι αν ότι ζήσαμε στο πήρε η βροχή,
ίσως κοντά μου πίσω δε σε ξαναφέρω
ίσως να κέρδισε και πάλι η ενοχή.

Μ' ένα μονόλογο ξορκίζω το θυμό μου
δε λογαριάζω ούτε τις λέξεις που θα πω,
κρίμα τα θέλω που πνιγήκαν στο λυγμό μου
κρίμα τ' ατέλειωτα τα τόσα σ αγαπώ.

Κρίμα που σ’ αγάπησα τόσο πολύ
και αξία σ’ αυτό το φιλί δίνω ακόμη.
Κρίμα δε στεγνώνουν τα δάκρυα πια
τα ξενύχτια μου βλέπει η νύχτα τα μετρούν οι δρόμοι.

Σ' επιγραφές συχνά διαβάζω τ’ όνομά σου
να το προφέρω όμως πάλι δε μπορώ,
όλα ανούσια μου μοιάζουν μακριά σου
με τρώει η πλήξη για όλα τ’ άλλα αδιαφορώ.

Αδιαφορώ για τη ζωή και τ’ όνειρό μου
τι ειρωνεία τ’ όνειρό μου ήσουν εσύ
κι αν με απέρριψες και λιώνω στον καημό μου
δε θα ξεχάσω ούτε μέρα μας μισή

Κρίμα που σ’ αγάπησα τόσο πολύ
και αξία σ’ αυτό το φιλί δίνω ακόμη.
Κρίμα δε στεγνώνουν τα δάκρυα πια
τα ξενύχτια μου βλέπει η νύχτα τα μετρούν οι δρόμοι.