Λευκός πηλός στον ομφαλό της Μυροβόλου
Βυζαντινό απομεινάρι φεγγει αχνά
Χώμα που γλύστρησε απ το χέρι του μαστόρου,
εκεί σαλεύει ο νους κι η σκέψη σταματά..

Τα μάτια ξεδιψάνε κι αψηλωνουν
ετσι οπως τα ζευγαρωτά πουλιά
στα χρώματα μια του βουνου μια του πελάγου
κι ακους παντού τον ψίθυρο της ερημιάς

Τα μονοπάτια τις κορφες κορφολογούνε
λαλουν στο πέταγμα οι τρυγητές του ανέμου
στιχάκια κάποιου ποιητή τσιμπολογάνε
εκει που σμίγει η προσευχή σου με του κόσμου

Κυψέλη μ ένα σήμαντρο βουβό,
και πρόσφορο ψημμενο απο τον ή--λιο
τραπέζι στρώσε για ένα δείπνο φανερό
μελίσσι ανθρώπινο, βουή σαν σε βασίλειο

Πληγή που μένει ανοιχτη για αυτα τα μέρη
μα ο μέσα δρόμος θα σε βγάζει πάντα εκεί
τη σταμνα γέμισε με σχίνο, κι αγιοκέρι
ώσπου να πιάσει μια βροχούλα εαρινή..

Τη σύναξη σταυρώνει απο ψηλά
στη Βίγλα της αποκοιμιέται η Παναγιά