Είναι βουβός ο μεγάλος πόνος που καίει·
απουσιάζει ο χρόνος κι η μοναξιά επιπλέει.
Γι’ αυτό οφείλεις να σβήνεις, πάντα, το «πρέπει»,
από το «γιώτα» ν’ αρχίζεις, το «πι» να ξύνεις σαν λέπι.*
Ένας γκρεμός ανθισμένος είν’ το κορμί σου·
με μαγνητίζει η οσμή του, μα με φοβίζ’ η ορμή του.
Κι εγώ, μ’ αντάλλαγμα μοναχά ένα χάδι,
με τ’ άρωμά μου σημάδι, θα σού δοθώ στο σκοτάδι.
Η ευτυχία είναι πλασμένη γδυμένη,
για να μοιράζεται μόνο, ποτέ δεν είν’ δεδομένη.
Όμως στα ίσα άμα δεν είν’ μοιρασμένη,
και όταν είν’ μετρημένη, ακαριαία πεθαίνει.
Βουβός ο πόνος... κι η ευτυχία πάντα πεθαίνει.
Ω!