Σβήνουνε λένε μια φορά
τ’ αστέρια από την πλάση
βγάζουν φτερά και γίνονται
μαύρα πουλιά στα δάση.

Μα ένα αστέρι νιόφωτο
καίγεται σαν λαμπάδα
και ξαγρυπνάει στα νερά
για μικρή νεράιδα.

Που πλένει τα’ άσπρα ρούχα της
και κρυφαναστενάζει
κάνει κλωστή το δάκρυ της
που σαν μετάξι στάζει.

Στον κόσμο λένε μια φορά
σμίγει η λύπη κι η χαρά.

Τα δέντρα λένε μια φορά
κόβουν βαθιά τις ρίζες
και γίνονται χλωρά νερά
στις μοναξιές τις γκρίζες.

Μα μια κοντούλα λεμονιά
ανθίζει μες την ξέρα
γιατί αγαπάει τα φιλιά
και τον μικρό αγέρα.

Που ξαγρυπνάει στα φύλλα της
και σβήνει στο λαιμό της
και παίρνει χίλιες ευωδιές
απ’ τον λευκό ανθό της.

Αχ, βρε κοντούλα λεμονιά
ρίζωσα μας τη λησμονιά.