Στο μερτζανό τσ’ Ανατολής, στου φεγγαριού τ’ ασήμι
στ’ ακράνυχο του γερακιού και στσι κορφής τ’ αγρίμι
σ’ ώρες μεγάλες και μικρές, στο ξύπνιο στ’ όνειρό μου,
εγύρεψά σε να σε βρω, πετροχελίδονό μου.

Έριξα κάστρα και βουνά, κατάλυσα τσι στράτες,
Δύσης Βοριά κι Ανατολής, ερώτηξα διαβάτες
μα φανερό ή μυστικό κιανείς δεν εμολόγα
φόβο, τσ’ αγάπης μου καημό, άνθρωπος δεν ενώγα

Μα σ᾿ένα τόπο μοναχό, που δεν εγύρεψά ‘σε,
μ’ όμορφο νάζι εγέλασες, έκουσα κι έβρηκά σε
όλο τον κόσμο εγύρεψα με την αμοναξά μου
εθάρρουντο πως σ’ έχασα, κι ήσουνε στην καρδιά μου