Κάποιο βράδυ αποφάσισαν να εγκαταλείψουν
τη χώρα τους, την πόλη τους, τον ύπνο τους και το φόβο τους.
Στριμωχτήκαν σ’ ένα παλιό ανελκυστήρα
και κατέβηκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Πήραν ένα ταξί και στριμωχτήκαν
με πέντε άλλους που κάνανε για δέκα.

Όταν έφτασαν στο αεροδρόμιο
στριμωχτήκαν για τα καλά στην είσοδο
και στριμωγμένη όπως ήμουν
στριμώχτηκα με αρκετούς άλλους σε μια τεράστια ουρά
στριμωγμένοι κι αυτοί με κάμποσες άλλες
επίσης στριμωγμένες.
Αλήθεια στριμώχτηκα πάρα πολύ
για να φύγω λίγο μακριά απ’ τη στριμωγμένη ζωή τους.

Παγωμένα κορίτσια τα φώτα τους κλείνουν και κλαίνε
το πρωί που τα βρίσκεις τ’ αγγίζεις και καίνε.
Μια σταγόνα από τα μάτια τους λέει
πως για πάντα μονάχη, μονάχη θα ρέει.
Να σκεπάζεις τον τρόμο που αφήνει το βράδυ
να ελαφρύνει τον πόνο στο ελαφρύ το σκοτάδι.
Στο μυαλό τους χορεύουν μπερδεμένοι δυο κλόουν
μ’ ένα γέλιο πεθαίνουν στης καρδιάς τους το σόου.

Δυστυχώς όπου και να πήγα μόνο στριμωγμένους έβλεπα
στριμωγμένους άντρες, παιδιά, γυναίκες και γέρους
οι περισσότεροι τυφλοί, κουφοί και προπάντων αδιάφοροι
στο στριμωξίδι που τους έδωσαν κι αυτοί το δέχτηκαν
το πήραν σοβαρά και τράβηξαν με αυτό
εβδομήντα με ογδόντα χρόνια.

Δεκαετίες στριμωγμένοι σε όλα προσεύχονται
σε κράτη, σε κόμματα κι ολιγαρχία.
Τώρα, τώρα, τώρα;

Τώρα πια φίλε
όλα μοιάζουν με κινούμενη άμμο
όσο περισσότερο αντιδράς,
τόσο περισσότερο στριμώχνεσαι.

Δεκαετίες στριμωγμένης ζωής,
το συνήθισα.