Εσύ έπρεπε να γίνεις ΜΠΑΤΣΟΣ και όχι μουσικός παιδάκι μου,
μια προδοσία εξυφαίνεται σαν τα χρώματα της αυγής πάλι.
Αυτή η λύπη-για τα χρώματα μιλάω-μετά το πέρας της συνεδρίας
με τον κουκουλοφόρο σαξοφωνίστα
του φεστιβάλ του Ντύσσελντορφ το 1972,
οφείλεται αποκλειστικά και μόνο
στην εικόνα που αντικρίσαμε -σα να μην την ξέραμε-
της αιχμαλωσίας των φίλων μας από τις ιδέες τους.
Μάλιστα αγαπητοί ακροατές:
‘’Είναι γενναίοι όμως κλαίνε, πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά…’’

Είναι γενναίοι όμως κλαίνε, πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά
Φορούν κουρέλια, ακριβά κοστούμια
Ζούνε μέσα σε κήπους οι επαύλεις η μέσα σ` ένα δωμάτιο σκοτεινό
άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν.

Άλλοι κλεισμένοι μες στις φυλακές.

Και η τραγουδίστρια της όπερας του Πεκίνου
και ο πίνακας-δώρο στο Γεώργιο Παπανδρέου
και το ταξίδι στην Αφροδίτη και στον Κρόνο
και τα ανθρακωρυχεία πλάι στο χωριό του Βαν Γκογκ
και η Θεσσαλονίκη ζωγραφισμένη από το Αρσακλί
και το αμερικάνικο σκυλί ονόματι Μαξ-
με την κατευθυνόμενη συνειδητότητα- είναι παραμύθια;
Έξω βροντάει και φυσάει αέρας θερέτρου σε μόρτ-σεζόν..
δεν μου μείνανε άλλα νύχια, γ’ αυτό ανάβω ένα τσιγάρο.

Όλοι πασχίζουνε ιδρώνουν, χάνουνε,
πετυχαίνουν ή νομίζουν ότι χάνουνε
ή νομίζουν ότι πετυχαίνουν
πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του
στο κέντρο της καρδιάς τους σημαδεύει.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον,
τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ
καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφεὶμ,
τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,
τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.