Δύσκολη πόλη,
κι απ’ το πρωί το ένα μου χέρι
ψάχνει να βρει τα δάχτυλά σου.
Σκληρή στιγμή,
στα χείλη εκείνος σε φιλάει
σταυρώνω εγώ τα μάγουλα σου.

Νιώθω το σώμα να ζητάει
το πρόσωπο σου στο δικό μου όταν ξυπνάμε,
μα η φαντασία μου πετάει
εμείς δεν θα ’χούμε αναμνήσεις να γυρνάμε.

Φίλος καλός,
αυτός που άντρας σου ονομάζεις
γδαρμένα γόνατα μας δένουν.
Σιωπή λοιπόν,
στα μάτια μου τι νιώθω βλέπεις
τα λόγια όμως ποτέ δεν βγαίνουν.

Νιώθω το σώμα να ζητάει
το πρόσωπο σου στο δικό μου όταν ξυπνάμε,
μα η φαντασία μου πετάει
εμείς δεν θα ’χούμε αναμνήσεις να γυρνάμε.