Σ’ ένα παράλιο καφέ με καραφάκια και μεζέ,
μ’ ένα παλιό γραμμόφωνο στο Μάρτη να γουστάρει,
σε είδα μ’ άλλον αγκαλιά, γλυκές ματιές, τρελά φιλιά,
κι εγώ κρυφά σε μια γωνιά με την καρδιά να σπαρταρά
απ’ τον δικό σου το σεβντά σαν ζαλισμένο ψάρι.

Να σας έπνιγε το κύμα
πως θα το ’θελα,
σ’ αγαπώ και είναι κρίμα,
όλα ανώφελα.

Βλέπω καΐκια στο γιαλό, θα τα πληρώσω με χρυσό,
με τους καημούς της μάνας μου που έφερε από πέρα,
για να με πάρουν από δω, να ξεθολώσει το μυαλό
και σ’ άλλη γη όταν βρεθώ, θ’ αρχίσω πάλι να γλεντώ,
κι εσύ μια ανάμνηση πικρή σ’ αυτή εδώ τη σφαίρα.

Να σας έπνιγε το κύμα
πως θα το ’θελα,
σ’ αγαπώ και είναι κρίμα,
όλα ανώφελα.