Την παγίδα αυτού του κόσμου περαστός προσπέρασα.
Απ’ το φόβο μου να ζήσω πριν γεράσω γέρασα.
Σαν ποτάμι φουσκωμένο έμοιαζε η ζωή,
Με τα θέλω τη διασχίζω, μα στα πρέπει έχω πνιγεί.

Πώς ν’ ανεβώ τις νύχτες μου, που μοιάζουν με βουνό;
Μες το βυθό τους πνίγομαι, στο πιο ρηχό νερό.
Φωνές που δεν ακούστηκαν, στ’ αυτιά μου αντηχούν.
Σκιές στο φως που κρύβονται, όλο με κυνηγούν.

Στην όχθη που δεν έφτασα θα κρύφτηκε η ελπίδα.
Στα δέντρα που δεν άγγιξα της γης οι μυρωδιές.
Τα όνειρα που ξέχασα, θα πήρε η πλημμυρίδα.
Τα χρόνια που δεν έζησα, θα ‘σβήσαν οι βροχές.