Τα μεσημέρια
σηκώνω τους νεκρούς που αγάπησα
παρηγοριά στης μοναξιάς την ώρα.
0παππούς τηγανίζει μαρίδα και με κερνάει.
Εγώ αρνιέμαι όπως συνήθιζα
και σ’ ένα μονάχα του χαμόγελο
τη μεταμορφώνει σε μπαρμπούνι
για χατίρι μου.
Η γιαγιά γεμίζει αρώματα την κουζίνα,
πλάθει κεφτέδες με τ’ άγιά της χέρια,
τούς ρίχνει σε λάδι αχνιστό
και όλα γίνονται παρόντα.
Η ζωή παίρνει για λίγο σχήματα,
μα το ρολόι πάντα δίπλα μου
λύνει τα μάγια όποτε αυτό θελήσει.
Οι δείκτες του θυμίζουνε επίμονα
πως όλα έχουν τελειώσει.
0 ουρανίσκος άδειος
σαν το σπίτι μας,
τα σερβίτσια αχρείαστα
και οι λευκές πετσέτες
νεκροσέντονα,
πανιά για νέους δρόμους.