Θε μου, τι θλιβερός χειμώνας.
Οι δρόμοι φωτισμένοι σαν ημέρα
τα αυτοκίνητα να διασχίζουν με ορμή
τις λεωφόρους, τα πεζοδρόμια νεκρά.
Η μάνα μου ξαπλωμένη δεν κοιτά
απ’ το παράθυρο τη λάμψη. Όλα πετούν
μπροστά της
όλα μισά.
Από μακριά ακούγεται ένας γκιώνης.
Ξημερώνει• τα μικρά ζώα σιωπούν.
Η μόνη αναταραχή είναι στο μπαλκόνι:
Εκεί κοιμάται ο νους, μέσα του
εικόνες ξαγρυπνούν.
Κοιτάζω κάποιον• είναι όρθιος
πέφτει.
«Τι εποχή!» γρυλίζει δίπλα μου
ψόφιο σκυλί.