Έπνιξε η ομίχλη το καταφύγιό μου.
Εκεί που η φυγοπονία έγινε καημός.
Παρηγοριά σε μια χούφτα σπίτια, δύο τζάκια που καπνίζουν.
Εστίες ζωής.
Εστίες εγκατάλειψης.
Σταγόνες βυθίζονται στο χώμα κι η λάμπα στο δρόμο βαριέται που φωτίζει.
Δροσιά.
Κολλάς σαν τότε που λούστηκες ιδρώτα σε ένα άγριο γαμήσι.
Σαν τότε στο κατάστρωμα που γεύτηκες τ’ αλάτι.
Κερνά τα δέντρα φεύγοντας ο αέρας με κινήσεις και γεύονται τα φύλλα το στιγμιαίο πόνο.
Κάρβουνα εφτά και άναψε το τρύπιο το μαγκάλι.
Πύρωσα τα μάγουλα.
Κι αφού καλά μου στέρησε να νιώσω κάποια θέρμη, βγάζω κονιάκ εφτάστερο, να κάψω τα εντός μου.
Εγώ, το τρίτο.