Απόψε πάλι κλαίς κι είναι απ’ τα στήθη
που με βύζαξες πιο βαριά η φωνή.
Το σώμα σου αρνείται τη στοργή.
Δεν είναι πια μαζί με το έμβρυο εγκλωβισμένο.

Κι εγώ μικρός ούτε λαλώ, ούτε το κλάμα τι θα πει γνωρίζω.
Παρηγοριά για ένα μωρό να υιοθετεί της μάνας τη συνήθεια.
Παραληρείς αδιάκοπα στης φύσης την ανταμοιβή
δεν ξενυχτάς στην κλίνη μου λες κι είν’ νεκρού ένας τάφος.
Είσαι στον ύπνο επιρρεπής, συνειδητή αποστροφή.
Πεινώ, μα συμπαράσταση στη λύπη σου κρατάω.
Έγδαρες χείλη και ο λαιμός σαν πυρωμένο στέφανο
στις λέξεις πριν να βγουν εγκαύματα μοιράζει.

Πόδια γυμνά με κούνια όμοια.
Μάγουλα δήθεν ροδαλά-αποτέλεσμα καλλωπισμού.
Φαντάσματα των συγγενών και ο στερεότυπός σου
ρόλος κηδεμόνα σε στοιχειώνει.

Είναι βαριές οι αλυσίδες, μάνα.
Όσα τα βάρη τόσο και το κύρτωμα της πλάτης.
Όσα τα πάθη τόσο πιο μανταλωμένη
και η ψυχή.

Μα ξέρεις, ίσως τη φορά αυτή δεν είναι δα και τόση η ζημία.
Εγώ στα γόνατα και ίσως το τραύμα κουβαλήσω και σε ξαλαφρώσω.