Τότε που νιώθω κουρασμένος
το ρολόι χαλαρώνει τους σφυγμούς του.

Στέκεται εκεί απέναντι μου σοβαρό
και μετρημένο
όπως του γέρου πατέρα μου το κομπολόι
αργοπορεί στα δάχτυλα του
καταλαβαίνοντας την κούραση του γιου.

Γίνεται αθόρυβο και σβήνει με έγνοια
ως και το φώσφορο των αριθμών
να μη χτυπά στα μάτια μου.

Γι' αυτό το σέβομαι.
Για την ακρίβεια του.
Σαν μια ζωή που είναι
πάντοτε στην ώρα της.

Σήμερα είμαστε κουρασμένοι.
Κι εγώ και το ρολόι.
Θέλουμε μόνο τη σιωπή
και την άχρονη γαλήνη.

Ψάξτε μας σε άλλα ρολόγια...