Ήρθε η ώρα που τελικά ήθελα
και που νόμιζα πως δεν ήθελα.
Να ψάξω από την αρχή
και μετά από χρόνια
για την πιο νεανική μου εικόνα.
Tότε που όλα κατέληγαν
στο μπαρ της Strada Nuova
και στα σινεμά της Corso Cavour.

Τότε που όλα άρχιζαν από
τη μαθητεία μου στην piazza
Leonardo da Vinci και
στα Duomo της εξαετούς αναζήτησης
και του παντοτινού θαυμασμού.

Ολούθε σκορπισμένα τα νιάτα μου,
μοσχοβολούν ακόμη αγίνωτους ήλιους.
Ενυπάρχει μια διέγερση, δε λέω,
η διέγερση της άγνωστης ροπής
των συναισθημάτων.

Θα είναι ένα ζούληγμα στον κόρφο,
θα είναι η πικάντικη απάντηση
στην αντίστροφη σύλληψη
των γεγονότων,
θα είναι το πρόβλημα και η λύση του,
θα είναι η παλιά καλή φίλη
που περιμένει,
θα είναι το πέρασμα της γέφυρας
του Ponte Coperto και το πέρασμα
της συμφιλίωσης,
θα είναι οι γλυκές μου γερόντισσες
και η μεγάλη αγκαλιά μου
πριν μου πεθάνουν,
θα είναι η σοφή πλέον πρόσκρουση
με την αλήθεια,
θα είναι μια νέα φοιτητική διάσταση
μέσα σε άχρονους χρόνους
και νοσταλγίες,
θα είναι το πρωινό γατίσιο ξύπνημα
και η μυρωδιά του espresso;

Εξυπακούεται, πως ότι, μα ότι
και να είναι, θα το αγαπήσω.