Ρομαντικό το σκηνικό, παγκάκι
στο κύμα απάνω
κι η ρόδινη πανσέληνος
λούζεται στο νερό.
Σφουγγάρι πραϋντικό η ώρα
σβήνει με γενναιοδωρία
χρέη, λογαριασμούς, στατιστικές.

«Δεν γράφεις ποί …»
δεν το ‘πες, μα το πέρασες
από το διαδίκτυο των δακτύλων
που μ’ ακουμπήσαν αμυδρά.
Σκίρτησα.
Είχα ξεχάσει
το καίριο
κι ακαριαίο της αφής.

Δεν γράφεις πια
Όπως : δεν είσαι εκείνη πια.

Δεν είμαι εκείνη, αλήθεια
που ατενίζει στη φωτογραφία
κάπου μακριά, τοπίο γαλανό.

Δεν είμαι εκεί –
νη πια. Εδώ είμαι τώρα
σ’ αυτό το «γαλανό» μακριά.
Καλπάζοντας
ασθμαίνοντας
στην πλάτη κουβαλώντας τα επιούσια
έφτασα επιτέλους.

Ξέμειναν πίσω πράγματα, μικρά, μεγάλα
φοβάμαι ξέμεινε κι η ποί-

Δεν γράφεις πια -
Όπως δεν είσαι πια.