Έρχομαι από τις ρίζες της νύχτας
κι ανεβαίνω στα κλαδιά της
είμαι ο χυμός της ίδιας νύχτας
με μια κουκκίδα φως βαθιά μου.
Ο δρόμος μου είναι πάντα προς τα πάνω
τον ανεβαίνω δίχως κόπο
κι όταν όλα σωριάζονται στη γης
εγώ τολμάω να τους γελάσω.

Διαβαίνω μπρος στα μάτια σας
μα δε με βλέπετε
παρακολουθώ τις κινήσεις σας
ακούω τους ψίθυρους σας
λογαριάζω γτις πράξεις σας -
κι ούτε με υποψιάζεστε.
Γιατί η ματιά σας δεν μπορεί
να περονιάσει μια φλούδα
μήπε και η σκέψη σας μπορεί
τη δικιά μου ταχύτητα να πιάσει.

Έρχομαι απ' τις ρίζες της νύχτας
σαν ένα μάτι γυάλινο
είμαι ο χυμός της ίδιας νύχτας
μ' όλη την ταραχή της.
Ανεβαίνω τη μοίρα μου αθόρυβα
έξω απ' τις μπόρες και το χρόνο
πέρ' απ' τις προφητείες σας.
Κι όταν το ανάστημα της νύχτας ξεπεράσω
θα εκραγώ κάποια αυτή σα λουλούδι.