Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο πεσμένο στη γη
στοχάζομαι
πως γκρεμίστηκε στο κεφάλι μας
ολάκερη η Ελλάδα
γράφει ο φίλος μου Ανέστης

Κι εμένα
σπαράζει η καρδιά μου
με πνίγει η στεναχώρια
που ‘φυγε
για την « Άλλη θάλασσα»
το «Βλέμμα του Οδυσσέα»

Μα το μυαλό που καθρεφτίζεται
στα όνειρα του
ακούει
την ομιλητική σιωπή του
να εξιστορεί
«Μια αιωνιότητα και μια μέρα»
το «Μετέωρο βήμα του Πελαργού»
τον τραγικό «Θίασο» των Βαλκανίων»
«Το λιβάδι που δακρύζει»

Είτε το θέλουμε είτε όχι
θα στρέφουν
τα βλέμματα της Ανθρωπότητας
στο «Τοπίο της ομίχλης»
μέχρι να το σκεπάσει
η «Σκόνη του χρόνου»