Το κόκκινο σπάει.
Δείλι που χάνεται.
Ανάγκη να κυλιστείς μαζί του.
Τραβάς κάτι από το δέρμα σου.
Μεταξωτό και ανκορά.
Κι αλλού κουρέλια.
Η μάνα σαν τα έδενε και τα ’κάνε στρωσίδια.
Και πάλι.
Ύφασμα ρεγιόν που τρίζει
κι αφήνει οσμή
κάθετη
που εγκολπώνει ροή
και πάντα τραβάς λωρίδες – υφάσματα
με ελαστίνη
προσαρμογής εντεταλμένης
και γκλίτερ στη γεύ-ση του
ευ ζην.
«Μη χαθείς».
Το σούρουπο το έσβησες με ξύσμα μολυβιών στο χάρτη.
Στη ράχη αγέννητη μοναξιά.
Φέγγει λυσιτελές εμβατήριο.
Αντίο.