Βυθίζονταν τα πόδια μας στην άμμο, τα παιδιά κρατούσαν
τα καπέλα τους. Κοιτούσαμε το κάθε τι σαν τους
φωτογράφους που εντοπίζουν ξεψυχισμένα τοπία και ύστερα
τα παραδίδουν σε θαλάμους εκτύπωσης. Βαλσαμώναμε
γαλάζιο απ’ τη χαραμάδα της σπηλιάς μένοντας εκεί μέχρι
το ξημέρωμα. Γύρω μας μαζεύονταν ξερά φύκια, νοτισμένα
πρόσωπα που ξερνούσε η ιστορία. Να εμπιστευτούμε το
ταξίδι, δε μας άφηνε. Η πίστη, πιο δυνατή απ’ την απόγνωση.
Εμμονή και φυγή σε σπάργανα. Τραβούσαμε δίχτυα απ’
το βυθό τ’ ουρανού. Αστέρια χαρίζαμε. Λίμνες. Σε χέρια
κλειστά… κι εκείνα άνοιγαν…
και είπα …
-να ένας τρόπος ν’ αγαπηθείς…