Για ποια αγριοπερίστερα μιλάς.
Για κείνα που μπερδεύονται
στις λέξεις με ένα λευκό χιτώνιο κι αφήνουνε λυγμό
σαλιγκαριού στη μετωπίδα; Ποιος σου είπε πως μόνο τα φαντάσματα και οι άγιοι γυρνούν ξυπόλυτοι στους δρόμους. Μπορούν κι οι λέξεις ν αγριεύουνε, ν’ αφήνουν τις πατούσες τους σαν κουπαστές στο χιόνι.
Και μέσα στα χαλάσματα ενήχων συλλαβών κι άφατων προθέσεων
ο Νόμιος Ερμής μαθαίνει στα πετούμενα πώς δένουν τα παπούτσια.
Έτσι θα φτάσουμε στο κύτταρο φως; αιχμάλωτοι με ήχους αφής;

Δέσε λοιπόν στο πόδι σου σφαγμένο ορτύκι και κάνε κάτι
ώστε να πετάξετε μαζί.