Ευγνώμων.

Ευγνώμων νιώθω
για το θαύμα της ζωής.
Για τη θάλασσα που
φλοισβίζει δίπλα μου.
Μέσα μου.
Για το γαλάζιο του ουρανού
που τρυπώνει απ’ το παράθυρό μου.
Για το βιβλίο που κρατώ
για την όραση
την αφή
την ακοή.

Ευγνώμων.

Για τους πόθους τους ανεκπλήρωτους
για τις ικανοποιημένες επιθυμίες
κάθε δειλινού.
Για το Φως και το Σκοτάδι
που μας δόθηκε
για τον Έρωτα και τον Θάνατο
που μας σώζουν από τη φθορά.
Την έσω φθορά.

Ευγνώμων για την αλμύρα
που χάιδεψε το δέρμα μου
για την κραυγή της ηδονής
και της οδύνης
για τ’ όνειρο
και για τον εφιάλτη.

Και πριν το κορμί μου
σκόνη γίνει γαλαξιακή
πριν στο ηλιοβασίλεμα
το ποίημά μου γραφτεί
πριν τελευταίο ταγκό
με το ανατέλλον φως χορέψω

μέχρι τότε υπόσχομαι
σαν εκκρεμές μ’ ευλάβεια
τους χτύπους να μετρώ
της ευτυχίας της επίγειας
βαθιά την αύρα ν’ ανασαίνω.
Ευγνώμων.
Πάνω απ’ όλα.
Ευγνώμων.