Χθες κάποιος μίλησε

για το παιδί με το πέτρινο ράμφος

που έγδερνε τη μορφή του στο τζάμι

ουρλιάζοντας πως είναι πουλί

και το ραδιόφωνο έπαιζε στη διαπασών

τους ανθρώπους που φώναζαν «ψέματα»

και δίπλωναν τον ουρανό στα λερωμένα μαντίλια τους

στα δύο, στα τέσσερα, στα οκτώ…

φτύνοντας τα φτερά του

-θέλημα αγνώστου πατρός-

στο χώμα