Δεν ήμουνα πλασμένος για πολλά
να ζήσω σε βασιλικό σεράι
εμένα η ζωή με κυνηγάει
να βλέπω μόνο τ'άστρα στα ψηλά
και να μιλώ με σκοτεινή φωνή
κρυμμένος απ' το βρώμικο πανί.

Πολύχρωμα ντυμένος και γλασέ
με σύρματα, με σπάγκους, με χαρτόνια
με δίδαξε ο λαός μου και τα χρόνια
να πίνω τον καφέ μου βερεσέ.

Η μοίρα το χε γράψει σε χαρτί
τον πόνο των ανθρώπων να δοξάζω
να κάνω τούμπες και να διασκεδάζω
τη φτώχια που μας πάει ασορτί.

Γεννήθηκα σε μέρες σκοτεινές
γενιές με φουστανέλες και μαρτύρων
για να υποφέρω κέρδισα τον κλήρο
και να μια ο ίδιος σκέτος καφενές
κι αυτή η λάμπα πετρελαίου που κοιτώ
μου λέει συνεχώς να ακροβατώ.