Το ’ξεραν τα σύννεφα το ’ξερες κι εσύ
κι ένας ήλιος που έβαφε µε μπογιά χρυσή.
Το ’ξεραν στους δρόμους τα παιδιά µια βραδιά
πώς χτυπούσε μέσα µου η καρδιά.
Το ’ξερε το σήμερα το ’ξερε από χτες δυο καρδιές
πώς βρήκανε στ’ όνειρο τις πόρτες ανοιχτές.

Δεν είχα δει πώς ανάβει η φωτιά από µια ματιά
µόνο στα χαρτιά µα σ’ αγαπώ και µ’ αρέσει η πλοκή
να ’µαι πάντα εκεί, να ’µαι η μουσική.
Το ’ξεραν τα κύματα το ’ξερε το φως
τα μικρά νομίσματα που έριξα
στην κρήνη των ευχών περαστικός.

Το ’ξεραν τα σήμαντρα κι όλα τα πουλιά
του χορού τα βήματα στην ακρογιαλιά.
Το ’πανε στις πόρτες τα κλειδιά µια βραδιά
πάει, του την κλέψαν την καρδιά.
Το ’ξερε κι ο έρωτας απ’ το διπλανό
που βελάκια πέταγε μέχρι να µε μάθει να πονώ.

Δεν είχα δει πώς ανάβει η φωτιά από µια ματιά
µόνο στα χαρτιά µα σ’ αγαπώ και µ’ αρέσει η πλοκή
να ’µαι πάντα εκεί, να ’µαι η μουσική.
Το ’ξεραν τα κύματα το ’ξερε το φως
τα μικρά νομίσματα που έριξα
στην κρήνη των ευχών περαστικός.