Ο κόσμος λέει πως το θαύμα είσαι εσύ
κι εγώ γυρεύω τόσα χρόνια το θαύμα.
Αυτό που όλοι οι άλλοι λένε ζωή
εγώ το βλέπω ένα ασπρόμαυρο πράγμα.

Μα ίσως αν έρθεις εσύ να φύγει η πίκρα απ’ το στόμα.
Ίσως αν έρθεις εσύ να πάρει η νύχτα μου χρώμα.
Κι η θλίψη που μ’ οδηγεί πάνω στο χρυσό της άρμα,
μπροστά σου να υποκλιθεί, στο πρώτο δικό σου κλάμα.

Λένε πως έρχεσαι από μακριά.
Για το ταξίδι θα ΄χεις να μου πεις τόσα.
Εγώ δεν έχω να σου δείξω πολλά.
Μάθε μου εσύ τη δικιά σου τη γλώσσα.

Ίσως αν έρθεις εσύ να ενωθούν τα κομμάτια.
Ίσως αν έρθεις εσύ να τρέξει μέλι απ’ τα μάτια.
Ίσως αν έρθεις εσύ να διαλυθεί όλη η σκόνη,
να μην μπορεί να λυθεί ο κόμπος που μας ενώνει.

Έρχεσαι απ’ το πουθενά,
ξέρεις κι εγώ εκεί πάω.
Άμα με θες συντροφιά
θα μ’ έχεις πάντα κοντά.
Έρχεσαι απ’ το πουθενά,
ξέρεις κι εγώ εκεί πάω.
Αν θέλεις πάμε αγκαλιά,
Πάμε…
Έρχεσαι απ’ το πουθενά,
ξέρεις κι εγώ εκεί πηγαίνω
μα μη ρωτήσεις πολλά,
δεν πολύ-καταλαβαίνω.
Έρχεσαι απ’ το πουθενά
ξέρεις κι εγώ εκεί πάω.
Αν θέλεις πάμε αγκαλιά.