Τα έκανες όλα σωστά, δεν έβλαψες κανένα
και όταν σε παινεύαμε, τα μάτια είχες γερμένα,
το δάχτυλό μου, έλεγες, δε βούτηξα στο μέλι,
μιλούσες και μονοιάζανε διαβόλοι και άγγελοι.

Όμως τις νύχτες μυστικά, το μέλι τριγυρνούσες
κι ενώ κοιμόμασταν εμείς, το δάχτυλο βουτούσες,
μα τώρα έχεις προδοθεί κι έχεις καεί.

Σε βρήκαν ένοχο παντού και σ’ έχουνε συλλάβει,
της κοινωνίας οι αρχές, σε έχουν αναλάβει,
το μέλι όμως ανοιχτό, χωρίς καπάκι μένει
και τον καινούργιο βουτηχτή τις νύχτες περιμένει.

Άραγε ποιος ευθύνεται, σ’ αυτό το γαϊτανάκι
να φταίει ο επιπόλαιος, το μέλι ή το καπάκι;
θα πουν πως φταίει η ζωή που ‘ναι στραβή.