Σύννεφα που μοιάζουν κι όλο σε τρομάζουν
Κι από τα φιλιά σου στάζει η σιωπή
Στέκεις και κοιτάζεις τα όνειρα αρπάζεις
Γίνεσαι εικόνα που’ χει ξεχαστεί.

Κι εμείς οι άλλοι μέσα στου χρόνου το κουβάρι
Κλαίμε γελάμε και τραγουδάμε στη βροχή
Θλιμμένοι γλάροι με τα φτερά μας προσκεφάλι
Κι ένα καράβι να μη λέει να φανεί και σε ρωτώ.

Μπορείς να βγεις στους πέντε δρόμους;
Μπορείς ν’ αντέξεις τη χαρά;
Μπορείς να βρεις δικούς σου νόμους;
Μπορείς να πέσεις χαμηλά;

Παίρνεις κι όλο χάνεις κι όλα αυτά που κάνεις
Μοιάζουν να σε κλείνουν μες σε φυλακή
Βλέπεις στα σκοτάδια της ψυχής τα’ αμπάρια
Μ’ ένα άδειο βλέμμα που’ χει βυθιστεί.

Στην εξορία εκεί που βρίσκουνε οι ψυχές τη σωτηρία
Εκεί θα πάω εκεί θα πάω να σε βρω
Τώρα δικάζεις να ξέρεις πόσο με τρομάζεις
Κι εγώ αντέχω να’ μαι πάλι εδώ.

Δεν είναι λέξη να την πεις
Φιλί να το χορτάσεις
Δεν είναι φίλος που ’φυγε
Γκρεμός για να διστάσεις

Μα ότι με τρομάζει στέκει και κοιτάζει
δίψα που δε σβήνει κι όλο με καλεί
Μια γλυκιά ματιά σου κι απ’ τα όνειρά σου
γίνομαι δραπέτης μέσα στη βροχή.

Στην εξορία εκεί που βρίσκουνε οι ψυχές τη σωτηρία
Εκεί θα πάω εκεί θα πάω να σε βρω
Τώρα δικάζεις να ξέρεις πόσο με τρομάζεις
Κι εγώ αντέχω να’ μαι πάλι εδώ και σε ρωτώ.