Εκεί που τρέχεις, να κρυφτείς
εμένα ν’ αποφύγεις
στο μπλε μιας έρημης ακτής
μαύρο πανί θ’ ανοίγεις.

Για να σε φέρνουν ως εδώ
νερά σου αφρισμένα
και θα ξυπνούν τα σ’ αγαπώ
πού τα ‘χεις κοιμισμένα.

Όλα,
όλα θα σε φέρνουνε σ’ εμένα
τα πέλαγα σου, τα όνειρά σου, ταξί και τρένα.
Όλα,
όλα θα σε φέρνουνε σ’ εμένα
οι συνειρμοί σου, οι χωρισμοί σου, τα πεπρωμένα.
Θα ‘σαι μισό, ποτέ σου ένα
χωρίς εμένα.

Εκεί στα μάτια που κοιτάς
στης ίριδας το χρώμα
το πρόσωπό μου θ’ αναρτάς
και θα πονάς ακόμα.

Κι εκεί σαν τείχη τα βουνά
θα πέφτουν ένα ένα
για ν’ αγγιχτούμε εμείς ξανά
με χέρια φορτισμένα.

Όλα,
όλα θα σε φέρνουνε σ’ εμένα
τα πέλαγα σου, τα όνειρά σου, ταξί και τρένα.
Όλα,
όλα θα σε φέρνουνε σ’ εμένα
οι συνειρμοί σου, οι χωρισμοί σου, τα πεπρωμένα.
Θα ‘σαι μισό, ποτέ σου ένα
χωρίς εμένα.