Κάτι μου είχες πει
δυο αστέρια δεν μπορούν να ‘ναι μαζί,
πως σβήνουνε τα φώτα το πρωί
πως πέφτουνε στα όνειρα που κάνουν οι θνητοί.
Δες πως πολεμάω τις σκιές
μέσα μου ανάβουνε φωτιές και με πηγαίνουνε στο φως.

Όταν έρθει η μέρα η αγάπη που πάει
βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο βυθό,
ψάχνει αδιέξοδο και μόνη ξεσπάει
τρέχει από τα δάκρυα στα μάτια.

Όταν δεν σε βλέπω η καρδιά μου σπάει
νιώθω αν δεν έρθεις πως θα τρελαθώ,
κλείνομαι σε μένα και κάνεις δεν περνάει
και ξανά ενώνω τα κομμάτια.

Θυμάμαι τόσα κι από τη σκέψη θέλω να φύγω
όλο θυμάμαι και όσο θυμάμαι κοιμάμαι λίγο.
Άδειο μπουκάλι σφίγγω τα δόντια βαρύ κεφάλι
θα με νικήσεις λες, να με νικήσεις θες.
Τόσα λάθη τόσα πάθη
σε ξέρω τόσο καλά όσο δεν σε έχουνε μάθει.
Χάνω ξανά την εικόνα σου το πρόσωπο μου κενό
κάπου θα βρίσκεσαι μόνη σου με τη θηλιά στο λαιμό.

Μέσα μου θα ζεις εδώ για μένα
ποτέ μη βρεθώ σε χέρια ξένα,
μακριά από το φως εδώ κανένας
ζητώ να σε δω κοιτώ στον ουρανό.