Κλειδώνω, βγαίνω, όπου βγει πηγαίνω
και γνωρίζω κόσμο, παίζω γενικά,
κάποτε σε ψάχνω τρένο μεθυσμένο
στα προάστια σου τα δυτικά.

Πραγματικά θέλω πάλι να σε δω
πως μου λείπεις να σου πω
με έχουν κάψει μνήμες και αναμνηστικά,
πραγματικά.
Πραγματικά είσαι αρρώστια τελικά
μα αν το δούμε λογικά
πιο καλά να σε αγαπώ από μακριά.

Τελειώνει η μπάντα, φεύγουν οι θαμώνες
χάνομαι στης νύχτα τα ερημικά,
γίνονται σκιά μου στίχοι και εικόνες
λόγια σου μεγάλα θεατρικά.

Πραγματικά θέλω πάλι να σε δω
πως μου λείπεις να σου πω
με έχουν κάψει μνήμες και αναμνηστικά,
πραγματικά.
Πραγματικά είσαι αρρώστια τελικά
μα αν το δούμε λογικά
πιο καλά να σε αγαπώ από μακριά.

Εμείς οι δυο πραγματικά, δεν το 'χαμε το αύριο
ήταν θολοί οι προορισμοί, το κύμα ήταν άγριο.
Δεν έβλεπες τα χρώματα, μιλούσες για αποχρώσεις
στον εαυτό μου βιάστηκες τα λάθη να χρεώσεις.
Μα για να μην ξεχνιόμαστε, εσύ μ' άφησες να φύγω
γι' αυτό όσα σου νοστάλγησα, αναπότρεπτα τα πνίγω.
Έχει κι ο έρωτας κανόνες λογικής
για λίγο τάραξες τη λίμνη μιας ζωής μοναχικής.
Δε με σκοτώνει, αυτό που με πληγώνει
σαν τη φωτιά αυτός ο άνεμος θα δεις, με δυναμώνει.
Σε διαδρομή που τελειώνει, σύννεφο θα 'σαι από σκόνη
στα κλειδωμένα συρτάρια μου χαρτί που παλιώνει.
Δε γράφω τέλεια τραγούδια, όπως είπες με ειρωνεία
μα πάντα ο επίλογος μου γράφει ιστορία
και όσα είπα, δεν τα είπα εγωιστικά
το να μη γυρίσεις, το εννοούσα πραγματικά.
Ναι, πραγματικά.

Πραγματικά θέλω πάλι να σε δω
πως μου λείπεις να σου πω
με έχουν κάψει μνήμες και αναμνηστικά,
πραγματικά.
Πραγματικά είσαι αρρώστια τελικά
μα αν το δούμε λογικά
πιο καλά να σε αγαπώ από μακριά.