Είναι γιατρός ο χρόνος μου ‘λεγαν όλοι κι όμως
αυτός ο πόνος δεν περνά
και κάθε που βραδιάζει η μοναξιά κουρνιάζει
στου κρεβατιού σου τη μεριά.

Πανάθεμα σε δεν ξεχνιέσαι
στη σκέψη μου περιπλανιέσαι,
τις νύχτες και φαρμάκι με κερνάς.
Πανάθεμα σε πόσο ακόμα
θα γίνομαι νερό και χώμα
απ’ τα όνειρά μου όταν θα περνάς.

Αιώνας μοιάζει ο χρόνος, ανήφορος ο δρόμος
κι εσύ παντού και πουθενά,
τα λόγια σου θυμάμαι σα λέξεις που περνάνε
στης μοναξιάς το σινεμά.

Πανάθεμα σε δεν ξεχνιέσαι
στη σκέψη μου περιπλανιέσαι,
τις νύχτες και φαρμάκι με κερνάς.
Πανάθεμα σε πόσο ακόμα
θα γίνομαι νερό και χώμα
απ’ τα όνειρά μου όταν θα περνάς.