Ψυχή που έχει μια έγνοια που την κάνει ευθύνη.

Αδιάφορο. Δεν έχεις γνώμη, δεν έχεις έγνοια, δεν έχεις ευθύνες.

Ψυχή όμως. Αλλάξαμε φίλε κι όμως, και πάλι, “εγώ ωστόσο” είπες, “εγώ”. Κι αυτό σου το εγώ πέρασε σαν κρίκος γύρω από τον λαιμό μου.

Μου φτάνει που διάβασες εκείνο το βιβλιαράκι μου μόνος στο βαγόνι του ηλεκτρικού. Καλοκαίρι. Με λίγο αεράκι να μπαίνει από το παράθυρο και να φυσάει τις σελίδες, τα φύλλα. Και τα ποιήματα μέσα στα φύλλα, θρόιζαν.

Σκουπίζεις τα δάκρυα σου με το μαντήλι μου. Αγάπη.

Ομόνοια Κηφισιά. Αγάπη, με κομμένο τον λαιμό.


Πώς απορροφάει και πώς μοιράζει το βάρος του ένα σώμα που το κατευθύνουν;

Σωριάζεται. Όχι, αυτή η λέξη είναι πολύ μικρή, δεν φτάνει.

Σώμα συσπασμένο από το σώμα των λέξεων. Αλλάξαμε. Εσύ γράφεις πια μπροστά στο παράθυρο κι εγώ μπροστά στον τοίχο που κοπανούσε το κεφάλι του ο Ελύτης.

Ο κόσμος είναι αυτός. Λέξεις. Η μια πάνω στην άλλη. Λέξεις που μαζεύονται, λέξεις που όταν δεν λέγονται φωτογραφίζονται, μένουν ζωγραφισμένες πάνω σου.

Τα γράμματα των βαπτιστικών ονομάτων. Ασπάζομαι.

Τον άδειο χώρο ανάμεσά μας. Με την έγκρισή σου πάντα. Ασπάζομαι.

Τα πάντα αλλάζουν. Παρόλο που.

Ποιόν έχω στο νου μου όταν επαναλαμβάνω τη φράση “όλα δικά μου”; Όταν επαναλαμβάνω τη φράση “όλα δικά μου”, το γκαρσόνι έρχεται, η αυγή έρχεται, η ώρα που θα ακουμπήσω το ρολόι μου στο χαμηλό τραπεζάκι, έρχεται. Φαντάζομαι τον θάνατό μου να έρχεται με όλους τους δορυφόρους του κι αυτό το λέω περιβάλλον. Όμως ακόμα ζω, ρωτάω, ποιός έρχεται;


Η καρδιά να χτυπά. Χτυπώντας η καρδιά μου μου λέει πως είμαι σε διάθεση. Θα βάλω και ημερομηνία. Για όλα αυτά που είπα. Γιατί αυτός δεν είμαι εγώ.

Αγρυπνείτε.

Σέλφι. Κάπου κάποιος κάποια φτιάχνει τα μαλλιά, το ύφος, τον αληθινό εαυτό. Κάτι θέλει να πει σαν απόδειξη της ευαισθησίας του στα πράγματα. Κρατάει σημειώσεις, εκφράζεται, ποζάρει για λογοτέχνις.

Είναι σκληρό. Συμπαρίσταμαι.

Καλή ει πλησίον μου. Το άσμα ασμάτων πάντοτε στο πρωτότυπο, γιατί έτσι, Θεέ και Κύριε, έτσι μπορώ να ακούω τη φωνή της, δεν την επινοώ.

Είναι σκληρό. Να αρθρώσω μόνο μια φράση.

Σαν κάφτρα από τσιγάρο που αναβοσβήνει αργοσαλεύει αυτό που η μοίρα θα μπορούσε να είναι μα ακόμα δεν είναι.