Το καταλαβαίνω από την ησυχία στο δωμάτιο των θυμάτων.
Κάποτε είχες ονειρευτεί αυτό το σώμα
το οποίο δεν είχε καμία επιθυμία.
Σε προειδοποίησε.
Σώμα σφιγμένο κι αχρησιμοποίητο
έτσι για χρόνια στην αναμονή.

Οι μέρες του προπορεύονταν
τα λόγια του προπορεύονταν.

Τι κάνει όμως η νύχτα;

Σκέψεις και εικόνες που επιβάλλονται.
Άγγιγμα … με συγκεκριμένο τρόπο.

Ώσπου να μας μαντρώσουν φυλάξου θα ρίξουν!
Ατμό από το χαμάμ των αγγέλων.

Αισθάνομαι την ανάγκη να αγγίζω.

Αν κάποιος δεν αισθάνεται τις σταγόνες της βροχής
πλένει συνεχώς τα χέρια του.

Τις περισσότερες φορές υπάρχει ένα συνεχές
… μη μολυνθώ.

Τα μικρόβια;

Αυτοί σηκώθηκαν νωρίς.
Όταν ξυπνούν υποθέτω πως θέλουν
να στενάζουν οι αλήτες.
Το σχεδόν άγριο μειδίαμά τους;
Όλοι έχουν φάει κι έχουν εξαπατήσει.

Κρεμασμένοι φοιτητές μνήμης -ναι, ναι, σας ευχαριστώ
και με αλλαγή στη φωνή τους, -ναι, ναι, σας ευχαριστώ
επιμελείς πουτάνες αιωνιότητας.

Λέξεις ή νούμερα
αναμονή άνευ ενστίκτων
ψυχαγωγία μονάχα
Θεός για τη μόστρα
Θεός άνθρωπε.

Μα αν ήσουν Θεός άνθρωπε θα ήταν δουλειά σου το να πεθαίνεις.

Βρίσκεσαι τώρα σε ύπτια θέση
χουζούρεμα στο σαλόνι
σιχτίρισμα εκ νεφέλης.

Μα αυτό που συνέβη στο σαλόνι
αυτό το λυπημένο τραγούδι στο σαλόνι μεταξύ μας
πρέπει να μείνει μεταξύ μας.

Η αφή γύρω απ’ αυτό το σώμα
το οποίο δεν είχε καμία επιθυμία
η μοναξιά του
πρέπει να μείνει μεταξύ μας
ζωντανή γερασμένη γυναίκα.
Να τριγυρνά μες στο σπίτι λέγοντας:
είμαι πάντοτε απασχολημένη στο υπόγειο.

Κι εκατό φορές να αισθάνονται ποτέ δεν αισθάνθηκαν κάτι.
Όταν ξυπνούν υποθέτω πως θέλουν να στενάζουν οι αλήτες.
Το μειδίαμά τους;
Όλοι έχουν φάει κι έχουν εξαπατήσει.

Αν ήσουν Θεός άνθρωπε θα ήταν δουλειά σου το να πεθαίνεις.

Πως τώρα πας να ψοφήσεις δίχως απώλειες;
Πρέπει να περάσει ο Σατανάς από πάνω μας
χαρούμενος και διηπειρωτικός
λαχανιασμένος και μελλοθάνατος.

Πρέπει να μας γαμήσει.

Αρσενικούς και θηλυκούς πρέπει να μας γαμήσει.
Ώσπου να μας βαρεθεί δακρυσμένος κωλόγερος και 90 χρονών
ώσπου να σκοτεινιάσει.

Ώσπου να σκοτεινιάσει θα έχεις βγει στο μπαλκόνι
εγώ στο δρόμο.

Θα μου γνέφεις με το μαντήλι στο χέρι.

Καλό μας ταξίδι λοιπόν.

Θεός πίσω απ’ το παραβάν σου εσταυρωμένος
αρτιμελής.

Εγώ; Κάρμεν Ηλέκτρα Συνταγματάρχα μου (Παύση).

Φαντάσματα που βολεύουν
τίποτε το συγκεκριμένο.

Μα αν ήσουν Θεός άνθρωπε θα ‘νιωθες τις σταγόνες της βροχής.

Θα ‘τρεχες προς το παράθυρο
θα κοίταζες έξω
θα κοιτάζαμε μέσα
θα πήδαγες στο κενό
θα πέθαινες
γύρω απ’ αυτό το σώμα
το οποίο δεν είχε καμία επιθυμία
μιας κι ήταν πάντοτε
απασχολημένο στο υπόγειο
σε μια βαθύτερη φωνή
που έλεγε τραγουδιστά
πως είναι αρτιμελές
μα όχι κι ολόκληρο
ώσπου εκατό φορές να πεθάνει
να σβηστούν επιτέλους
τα μικρά του γράμματα.