Από τότε ζω μόνος

καμιά ευγενική γυναίκα δε με φροντίζει.

Ζεσταίνω το τσάι μου μόνος·¨

σηκώνω το κερί και διαβάζω

όχι ποιήματα όχι

τον πράσινο αχνό των δέντρων έξω απ’ το παράθυρό μου.

Θυμάμαι ωστόσο δύο στίχους από μια συλλογή του Σουντό Μόρι:

«Ζέστη από τον κόρφο θαυμάσιου κοριτσιού».