Ανάμεσα στις δεντροστοιχίες ήρθαν
οι άνθρωποι με τα ραγισμένα δάχτυλα,
δίπλα στις χωματερές έραβαν τα
στόματα εξαφανίζονταν άθελα τους
στις ρωγμές του χρόνου. Λοιπόν, χωρίς ρωγμή

ερχόμαστε πολύ κοντά στη τελευταία πράξη,
περιμένοντας όπως οι βλάκες περιμένουν
να ξεκλειδώσουμε αυτό που κρύβονταν
με το λάθος κλειδί μέσα σε σχήματα.
Ευθείες γραμμές που κύκλωναν
τη ναρκισσιστική προδιάθεση μας

πίσω από κουρτίνες δεν είδαμε ποτέ
το ανοιχτό παράθυρο να ακουμπούν
τα γυμνά κλαδιά της πόλης,
ερείπια με δικό τους λεξικό χτενίζουν
τη κοιτίδα λογισμών σου
σαν τα δάχτυλα που θέλησαν
στον απόηχο του σούρουπου ν’ ανθίσουν

δίπλα στις μαρκίζες των σπιτιών
στεγνώνει το μελάνι γκρεμίζοντας τους στίχους.
Δεν υπάρχουν ποιήματα, παρά μονάχα
κούπες τσίγκινες και αδειανά πουκάμισα
ντροπιασμένοι χορευτές του δρόμου

βηματίζουν άρρωστοι ακολουθώντας
τον άγριο ρυθμό της νύχτας. Όσο,
αποτυχημένοι ποιητές ξερνάμε λέξεις
ενώ ερωτήσεις επιμένουν να ληστεύουν
κάθε μέρα πιο πολύ κομμάτια της μορφής μας

Σχεδόν αφελής – πάντα ελλιπής
ήσυχος καπνίζω ένα τσιγάρο
παρέα με τον Χάρολντ Νόρς που
στη στάση του λωτού μασάει περικοκλάδες