Στην Πόλη που μεγάλωσα
μπλέκονταν οι φωνές των ανθρώπων,
των τελάληδων και των ερμηνευτών.
Απ’ τη μια ο μιναρές
κι απ’ την άλλη οι καμπάνες της εκκλησιάς.
Ο Ζεκί Μουρέν κι ο Καζαντζίδης.
Μύθοι τρανοί μαζί με άλλους ξακουστούς.

Οι μελωδίες ξετυλίγονται μεθυστικά
σε ήχο πλάγιο του δευτέρου,
στα ταξίμια των Περσών, στα μακάμια της Αραβίας.
Κι ένα παιδάκι στον Πατριαρχικό ναό
να θέλει να χωρέσει όλα αυτά μέσα στο όνειρο του.
Μυστήριο οι αρμονίες αυτού του τόπου,
ανεξέλεγκτα απλώνονται εντός μου,
με μπλέκουν στις αλυσίδες τους.
Δεσμοφύλακας η Πόλη στη ζωή μου,
με κρατάει σαν θεριό αγαπημένο.

Σ’ αγάπησα αιώνιε πορθμέ των Θεών και των θνητών,
Βόσπορε της μοίρας μου.

Εντός μου, κατοικεί η Αγιά Σοφιά.
Ο Ναός των Ναών, πράσινο από τη Μάνη και την Κάρυστο,
τριανταφυλλί από τη Φρυγία, κόκκινο από την Αίγυπτο,
πετράδια, χρυσός, ασήμι και ελεφαντόδοντο.
Θ’ ακούω για πάντα μέσα μου
το «Νενίκηκά σε Σολομών» του αυτοκράτορα
και την τελευταία προσευχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
μαζί με το λαό.
Συγγνώμη Πόλη μου.