Η αιτία ξεγλιστρά από τα λεπτεπίλεπτα
και όπως η νεκρική σιγή καταλαμβάνει τον χώρο
ο χρόνος απλώνεται συμπαγής
στα μωρουδιακά σας στήθη
στα χείλη
στο βλέμμα
στο αίμα
Θρυμματισμένη από λυγμό αντιλαμβάνεστε
την απελπισία της μοναξιάς
Ανόητη
διάσπαση
σε πελάγη αδιάρρηκτης ενότητας
και ερωτεύεστε όσο ποτέ τη μακαριότητα
των αισθήσεων, που ξαποσταίνουν στη μήτρα
της μνήμης και της ανάμνησης.
Θυμάστε
πως πρέπει να φθάσετε κάπου
ενώ στο ταξίδι της επιστροφής
ασθμαίνετε τέχνη
Στο άνοιγμα της
πόρτας φλογέρες διάτρητες
αέρινα φυσήματα
διεγείρουν τον κόλπο της Άνοιξης
διαποτίζοντας αισθησιασμό την παιδική ηλικία
Θεραπεύεστε
χωρίς ποτέ να λεχθεί το μυστικό
ενός κόσμου κλειστού
που (προ)υπήρχε
εξαιτίας κάποιας του κενού, νοσταλγία