Στην αρχή της ζωής γραμμένο το εφήμερο
γνώση στη λάμψη της αστραπής χαραγμένη
όσα ο άνεμος παίρνει κυλώντας
το κενό θηρευτής ναυαγίων συναρμολογεί
και το κύμα το αβάσταχτο λάθος εξαγνίζει
ιχνηλάτες στο έλεος χαμένοι
ό,τι ακόμα αντιλαμβάνονται σαν άνοιξη διασχίζουν
ένα ηττημένο ραντεβού στις χαώδεις ρίζες θυμούνται
στην πατρογονική ερημιά οδοιπόροι.

Η επόμενη στιγμή ποια θα `ναι τι θα φέρει
τι άλλο είναι η επανεκκίνηση
από μια νεανική ωδή για το τέλος
ο ορίζοντας η μοναξιά το χέρι
που ζωγραφίζει τους αστερισμούς
σκηνικό παράστασης που δεν μας ανήκει.

Η σοφία καθελκύεται στο πέραν.