Ήμουν εγώ ο νικητής, σας βεβαιώνω∙
όταν το λάδι δεν έλειπε στα χρόνια της πείνας
–ως ήτο ευνόητον τραπεζικαί εργασίαι διεξήγοντο αψόγως
παρά τον καλπάζοντα πληθωρισμόν υφίσταντο παραγωγή και συναλλαγαί
διότι η προσφορά υπηρεσιών δε γνωρίζει καθεστώτα, αγαπητοί μου
ο αρχιλογιστής δεν εμπλέκεται εις τας διαμάχας των ιδεών–
κι έτσι κρύβαμε ζάχαρη και μακαρόνια στο πατάρι
για ώρα ανάγκης
και λέγαμε μπόρα είναι θα περάσει.

Ήμουν εγώ ο νικητής
η σύλληψή μου μακριά απ’ το χασάπικο των θυσιών
ανάμεσα σε σακιά στάρια απ’ το Αραπλί και τη Μηχανιώνα
αγορασμένα τίμια: οκά και χρυσή λίρα –
χωρίς ούτε ακουστική επαφή με το μακελειό των τυραννισμένων
και των πρωτοπυγμάχων της ελευθερίας.

Ήμουν και έμεινα ο νικητής, απολαμβάνων.