Σου έλεγαν
πως είσαι πριγκίπισσα,
πως περπατάς στο δάσος
και γλιτώνεις απ’ τον κακό λύκο.
Πως βρίσκεσαι στο άγνωστο
κι ανεβαίνοντας μια φασολιά,
ακροπατείς στον ουρανό.
Πως δηλητηριάζεσαι απ’ τον φθόνο
κι ένα φιλί σ’ ανασταίνει.
Πως πολεμάς την ανέχεια,
ξεγελώντας μια κολοκύθα με το ραβδί
και πως ο καβαλάρης έρχεται
με τ’ άσπρο άλογο να σ’ αρπάξει.

Να σε πάει που;

Καμιά απάντηση στο ζοφερό σου τώρα.

Γιατί τα πίστεψες όλ’ αυτά
και βρέθηκες στο κενό;
Καμιά Αλίκη δε θα σε κρατήσει
από την πτώση,
ο κοντορεβυθούλης λάθεψε
κι ο μικρός πρίγκιπας
κατοικεί σ’ άλλον πλανήτη.

Έλιωσαν οι μνήμες των παραμυθιών
από τους καύσωνες της κάθε μέρας.