Μες στη σκοτεινή πνοή των δέντρων στη ρητίνη των σκέψεων ισορροπώ καθώς λυγίζω μαζί με τα κλαδιά
αγγίζοντας σχεδόν της επιστροφής το χώμα

Άραγε φταίνε οι αλυσίδες μου ή μια αίσθηση ελευθερίας
που κάθισε επάνω μου σαν πεταλούδα και δεν μπορώ να ορίσω;