Εἶχα ἐντέλει δύο σιωπές στό χάος τῆς Ἀνδαλουσίας.
Μαυριτανοί καί δίγαμοι Φελάχοι.
Στήν κάψα τοῦ μεσημεριοῦ ἄκουγα παραμύθια
μέ δράκους δόν Κιχώτηδες καί Σάντσους.
Ν’ ἀφήσω λέει τα χρυσόψαρα στή μνήμη τους
καί νά μιλήσω εἰλικρινά γιά ὡραῖο θάνατο
στά καταστρώματα τῆς εὐρυχωρίας τοῦ κόσμου.
Στό ὑπογάστριο τῆς πύλης τοῦ Βραδεμβούργου
νά ἐκπλαγῶ καί ὥριμος πια στό καπιτώλιο
νά δεηθῶ γιά τίς νεκρές μου ἀδερφές.
Ὁ γέροντας σοφός δέν ἔκανε διακρίσεις
ἔδειχνε ἐνίοτε τη θάλασσα
σημάδευε στήν ἄμμο τήν πορεία
κι ἐπίμονα ρωτοῦσε γιά κλειδιά.
Ὁ ἄλλος ὕστερα διόρθωνε τίς μαυρισμένες πέτρες στή φωτιά
συγύριζε τη στάχτη
κι ἀναπαυμένος ἔγερνε στή σκόνη τοῦ καιροῦ.
–Δίχως ἀπάντηση το ὄνειρο δέν ἔχει ἀξία–
ἔτσι συνήθιζε το ποδοβολητό
τήν ἀνταρσία τοῦ θεοῦ
τό λιγοστό νερό πού τρύπωνε στίς φλέβες.
Σέ ἄγνωστους δρόμους, τώρα, ὁ Σαμίρ νεκρός
καί ποῦ νά πάει μέ εὐχές καί παραμύθια;
Ἔψαχνε λέει, στά μάτια μας κάποιον σοφό καί τήν Παλμύρα
χαϊδεύοντας ἕνα μικρό κλειδί μες στή βαθιά του τσέπη.