Ηταν μικρος πολυ μικρος οταν χωρισαν οι δικοι του
Οταν καταλαβε καλα πως θα 'ναι δυσκολη η ζωη του
Δεν ειχε φιλους πουθενα γιατι ολο αλλαζε σχολεια
Και ουτε παιχνιδια ειχε πολλα μα ονειρευοταν στα θρανια

Κι οταν στα δεκα επιασε πρωτη φορα του μια κιθαρα
Μεσα στις νοτες εκρυψε τα ονειρα του τα μεγαλα
Ειχε μια μανα απο γυαλι κι ενα πατερα απο πετρα
Μα η πετρα εγινε γυαλι και το γυαλι ητανε πετρα

Ητανε πια δεκαεννια που ανοιξε τα λευκα πανια του
Και στην αθηνα εμαθε να ζει στη γκριζα ερημια του
Ητανε παντοτε αλλου καθως ο κοσμος προχωρουσε
Και με κοριτσια της στιγμης τη μοναξια του την ξεχνουσε

Δουλευε νυχτες και γιορτες για να στηριξει τα ονειρα του
Μα δεν του 'φταναν τα λεφτα κι ολο του 'κοβαν τα φτερατου
Του πηρε λιγο πιο πολυ να ξεπερασει μια αγαπη
Κι ο χρονος ανοιγε πληγες και οι αναμνησεις καναν παρτυ

Κι ηρθανε δυσκολοι καιροι δεν ειχε ουτε για το νοικι
Τον διωξαν και απ'τη δουλεια γιατι φορουσε σκουλαρικι
Πιστευε δεκα χρονια πριν πως παει για λαμπρη καριερα
Μα δεκα χρονια φυγανε σαν φθινοπωρινη ημερα
Τα πιονια του τα εχασε και του μεινε αδεια η σκακιερα
Τα θαυματα του ξεμειναν σε μια υπογεια γκαρσονιερα

Κι αν ηταν καποτε μποεμ εκοψε τα μακρια μαλλια του
Κι εκρυψε ακομα μια φορα σε μια κιθαρα τα ονειρα του
Κανει καριερα στην ερμου στο γκαζι κι εξω απ'το θησειο
Και καθε νυχτα ευχεται μην ξανακανει παλι κρυο