Τις νύχτες κλαίω στις βουνοκορφές
και φτιάχνω τους δικούς μου καταρράκτες,
ουρλιάζω με ερημίτισσες φωνές
και σπάω του εφιάλτη μου τους φράχτες.

Χαμένος μέσα στους πολιτισμούς,
μα νιώθω μακριά απ' την εξορία
με όρθιο κεφάλι στις φωτιές,
δε γράφει τους δειλούς η ιστορία.

Άναψε κερί κι εσύ αν θες,
γι' αυτούς που δεν ταξίδεψαν ποτέ τους
γι' αυτούς που φωτογράφιζαν στον νου,
χαρούμενες σε πόλεις τις στιγμές τους.

Άναψε κερί προτού καεί
και φύσηξε τη στάχτη απ' τις ελπίδες
το ήξερα, το ήξερες κι εσύ,
δε σπάνε με ευχές οι αλυσίδες.

Ξερίζωσα απόψε τα δεσμά
και κόβω με χαρά την ασυλία
στους τοίχους τα συνθήματα σωρό,
δε γράφονται οι χρησμοί με κιμωλία.

Ζωγράφισα με χρώματα σκιές
και τράβηξα για πάντα τις κουρτίνες
το φως ελευθερώθηκε απ' το χθες
και το σκοτάδι παίρνει ασπιρίνες.

Άναψε κερί κι εσύ αν θες,
γι' αυτούς που δεν ταξίδεψαν ποτέ τους
γι' αυτούς που φωτογράφιζαν στον νου,
χαρούμενες σε πόλεις τις στιγμές τους.

Άναψε κερί προτού καεί
και φύσηξε τη στάχτη απ' τις ελπίδες
το ήξερα, το ήξερες κι εσύ,
δε σπάνε με ευχές οι αλυσίδες.